Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος πολύ πλούσιος. Είχε κι ένα γιο αχαΐρευτο. Ούτε από συμβουλές έπαιρνε ούτε από τίποτα. Ο πατέρας του απελπίστηκε. Κατάλαβε πως ο γιός του, τέτοια στράτα που πήρε, ούτε λεφτά θ’ αφήσει ούτε κτήματα. Άμα εκείνος πεθάνει και ο γιος του κληρονομήσει, θα τα κάμει άνεμο και καπνό και θα πεινάσει. Σκεφτόταν λοιπόν μέρα νύχτα τι να κάνει.
Σαν γέρασε πια, τον φώναξε μια μέρα και τον πήγε στο χειρότερο από τα σπίτια του. Του λέει:
- Εγώ παιδί μου γέρασα. Σε λίγο πεθαίνω. Από το θάνατό μου κι ύστερα, εσύ θα πεινάσει με το νου που έχεις. Αν βρεθείς σε δύσκολη θέση, να ‘ρθεις σ’ αυτό το σπίτι, να περάσεις ένα σχοινί από το κρικέλι της καμάρας και να κρεμαστείς, να γλιτώσεις από τα βάσανα.
Ο γέρος σε λίγο καιρό πέθανε. Ο γιος τα πήρε όλα δικά του, και χρήματα και κτήματα κι άρχισε να τα ροκανίζει. Έκανε καμπόσουν φίλους, μη ρωτάς πόσους, και κάθε νύχτα κουβαλιόνταν σπίτι του και τρώγανε και πίνανε. Τον καλόπιαναν με τις ψευτιές και τις κολακείες και τους έδινε ακόμα και μετρητά. Άμα έλειψαν τα μετρητά, άρχισε το ξεπούλημα των χωραφιών, των περιβολιών, των σπιτιών. Πούλα και πούλα τα έφαγε όλα και του ‘μεινε μονάχα εκείνο το σπίτι που του παράγγειλε ο γέρος ο πατέρας του να κρεμαστεί. Κρατούσε στο πουγγί του όλο κι όλο τρία γρόσια. Οι φίλοι του τον εγκατέλειψαν κι ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. ΄
Την πρώτη νύχτα που κουβαλήθηκε στο παλιόσπιτο, θυμήθηκε τα λόγια που του είπε ο πατέρας του, να κρεμαστεί να μην τυρρανιέται. Αποφάσισε να το κάμει. Με τα τρία γρόσια που κρατούσε πήγε κι αγόρασε μισή οκά ψωμί και μισό τυρί χαλούμι να φάει την άλλη μέρα. Όταν πια δεν είχε δεκάρα, να κρεμαστεί να τελειώνει.
Τη νύχτα που κοιμόταν, του έφαγαν το ψωμί και το χαλούμι τα ποντίκια. δεν του άφησαν μπουκιά. Τι να κάνει; Σκέφτηκε αντί να κρεμαστεί, να πάει να βρει τους φίλους του να του δώσουν ένα κομμάτι ψωμί, αυτοί που τόσο καιρό τρώγανε από το σπίτι του. Πήγε λοιπόν και τους βρήκε στο καφενείο. Τους λέει:
-Βρε παιδιά, θα λιποθυμήσω από την πείνα. Είχα όλα κι όλα τρία γρόσια και τ’ αγόρασα ψωμί και χαλούμι και μου τα φάγανε και κείνα ψες οι ποντικοί.
Μόλις τ’ ακούσανε αυτό οι φίλοι του, σκάσανε στα γέλια. Του είπαν πως λέει ψέματα και πως οι ποντικοί δεν τρώνε ψωμί και χαλούμι. Δεν τον κέρασαν ούτε ένα καφέ.
Απελπίστηκε πια και πήγε σ’ εκείνο το παλιόσπιτο να κρεμαστεί.
Πέρασε το σχοινί από το κρικέλι. Το τράβηξε λίγο να δει αν τον σηκώνει. Μόλις έδωσε λίγο βάρος στο σχοινί, έπεσε από την καμάρα μια στάμνα γεμάτη χρυσάφι. Η στάμνα έσπασε και το σπίτι κοκκίνισε από τις λίρες. Όρμησε μάνι μάνι, τις μάζεψε και τις έκρυψε. Κάθισε στην καρέκλα και συλλογιζόταν: «Είναι δουλειά του πατέρα μου τούτη. Ο Θεός μακαρίσει τον και να μοσχομυρίσει ο τάφος του. Ήξερε τι θα πάθω και μου το έκανε αυτό μήπως και βάλω νου και καταλάβω το λάθος μου»
Από κείνη την ώρα μάζεψε το νου του απ’ όπου τον είχε. Σε λίγο καιρό, αγόρασε πιο πολλά κτήματα από κείνα που είχε. Έκτισε και καινούρια σπίτια. Οι φίλοι του θαύμαζαν από πού τα βρήκε. Τον πλησιάσανε. Ήταν μαθημένοι στο φαΐ και άρχισαν πάλι τις κολακίες και τα καλοπιάσματα. Αυτός έκανε πως δεν καταλάβαινε. Μια μέρα που πήγαν να τον χαιρετίσουν, έκανε το μαραζωμένο. Οι φίλοι του τον ρώτησαν τι έχει. Τους λέει:
-Τι να σας πω! Αγόρασα κλειδαριές, κρικέλια, καρφιά για τις πόρτες του σπιτιού μου και τη νύχτα μου τα φάγανε όλα οι ποντικοί!
Οι φίλοι του παραξενεύτηκαν. Γρήγορα όμως έκαναν πως συμφωνούν. Τον βεβαίωναν πως πράγματι οι ποντικοί τρώνε τα σιδερικά...
Τον έπνιξε το δίκιο τον πλούσιο:
-Τις προάλλες, σας είπα πως οι ποντικοί μου φάγανε το ψωμί και το χαλούμι και με κοροϊδεύατε: ήμουν φτωχός κι απένταρος. Τώρα σας λέω πως μου έφαγαν τις κλειδαριές, τα κρικέλια και τα καρφιά και για να με κολακέψετε γιατί πλούτισα πάλι, μου λέτε πως τρώνε οι πονιτκοί σίδερα! Να τσακιστείτε από δω! Τέτοιους φίλους δεν τους θέλω που:
«Τον άρκονταν πιστεύκουν τον
Και ψέματ’ αν λαλεί.
Τζαι περιπαίζουν τον φτωχόν
αλήθκειαν άμα πει».
Κωστής Κυριακίδης, Παραμύθια της Κύπρου, Νέοι Ακρίτες,
Το διαβάσαμε εδώ: Κυπριακά παραμύθκια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου