Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Oι αρχαίοι Έλληνες οι πρώτοι και μεγαλύτεροι αστρονόμοι!



Οι  αρχαίοι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που εφάρμοσαν τα μαθηματικά στην αστρονομία αλλά και στις επιστήμες της φύσης, από τα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ και μετά.
Έως τότε η αστρονομία βασιζόταν αποκλειστικά στην παρατήρηση. Παρ’ όλα αυτά από την εμπειρική έρευνα είχαν κατακτηθεί σημαντικές αστρονομικές γνώσεις.
Για παράδειγμα η σφαιρικότητα της Γης, η ανισότητα των εποχών, ο προσδιορισμός των ισημεριών, τα αίτια των εκλείψεων κ.ά.
Ο Πυθαγόρειος Φιλόλαος (5ος αιώνας) είχε αναγνωρίσει με προσεκτική παρατήρηση πέντε από τους πλανήτες: τον Ερμή, την Αφροδίτη, τον Άρη, τον Δία και τον Κρόνο.
Ο ο μεγάλος φιλόσοφος Πλάτωνας, ήταν όμως εκείνος που πίστευε ότι το σύμπαν διέπεται από μαθηματική τάξη και αρμονία την οποία μπορεί κανείς να αντιληφθεί παρατηρώντας τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων. Πρότεινε λοιπόν στους αστρονόμους της εποχής του να μεταχειριστούν την αστρονομία ως θετική επιστήμη, παρουσιάζοντας και ένα σύστημα που βασιζόταν στην ιδέα της ομοιόμορφης και κανονικής κυκλικής κίνησης.
Ο μεγαλοφυής μαθηματικός Εύδοξος ο Κνίδιος (365 π.Χ) πρότεινε τη θεωρία των ομόκεντρων σφαιρών. Σύμφωνα με αυτήν, οι πλανήτες, ο ήλιος η σελήνη κινούνταν με διαφορετικές ταχύτητες πάνω κρυστάλλινες ομόκεντρες σφαίρες και με τη Γη ακίνητη στο (κοινό τους) κέντρο (Γεωκεντρικό σύστημα).

                      O Αρίσταρχος ο Σάμιος και η Ηλιοκεντρική θεωρία του
 
Ο Αρίσταρχος ο Σάμιος (275 π.Χ) στην δική του Ηλιοκεντρική θεωρία πρότεινε την ετήσια περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο ο οποίος είναι ακίνητος στο κέντρο του σύμπαντος. Αυτή η θεωρία παρότι εξηγούσε πλήρως όλα τα προβλήματα της αστρονομίας απορρίφθηκε εξ αιτίας των επιστημονικών και θρησκευτικών προκαταλήψεων της εποχής του και τελικά ξεχάστηκε.
Στη γεωκεντρική θεωρία επέμεινε ο Απολλώνιος ο Περγαίος (210 π.Χ) συμβάλλοντας με τις παρατηρήσεις του στην εξήγηση πολλών αστρονομικών φαινομένων.
Ο Ίπππαρχος από τη Νίκαια (135 π.Χ.) θεωρείται ο μεγαλύτερος αστρονόμος της αρχαιότητας και πατέρας της αστρονομίας.
Βελτίωσε τη διόπτρα (ένα αστρονομικό όργανο που λέγεται ότι το ανακάλυψε ο Αρχιμήδης) και ανακάλυψε τον αστρολάβο, άλλο ένα όργανο για τον προσδιορισμό της θέσης των ουράνιων σωμάτων.
Ο Ίππαρχος έφτιαξε  πίνακες με τις θέσεις  και τις κινήσεις 1000 περίπου ουρανίων σωμάτων, για κάθε μέρα επί πολλές εκατοντάδες χρόνια. Έφτιαξε επίσης ένα σύστημα έξι διαφορετικών μεγεθών για τη φαινομενική λαμπρότητα των αστέρων παρόμοιο με το σημερινό.
Τέλος ο Πτολεμαίος (150 μ.Χ) ανέπτυξε περισσότερο τη θεωρία του γεωκεντρικού συστήματος συγκεντρώνοντας όλες τις αστρονομικές γνώσεις που υπήρχαν έως τότε, στο πολύτιμο έργο του «Μαθηματική Σύνταξις». Όλη η γνώση του βιβλίου μεταβιβάστηκε στο Βυζάντιο και την Ευρώπη του μεσαίωνα αποτελώντας το απόλυτο δόγμα για 1500 χρόνια, μέχρι που αντικαταστάθηκε από το Ηλιοκεντρικό Σύστημα του Κοπέρνικου.
πηγή: spacenewsblog