ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ Τ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ, ΜΑΘΗΤΡΙΑ Β΄ ΤΑΞΗΣ

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ Τ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ, ΜΑΘΗΤΡΙΑ Β΄ ΤΑΞΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Της Αγγελικής Βαρελλά

Την πρώτη μέρα του καινούργιου χρόνου ο Θεός φώναξε τους αγγέλους σε συμβούλιο. Ήθελε ν’ ανοίξει καινούργια βιβλία για τη νέα χρονιά κι ήθελε να ξέρει πόσα από τα έργα του παλιού χρόνου είχαν τελειώσει, πόσα είχαν μείνει μισοτελειωμένα και πόσα δεν είχαν αρχίσει ακόμα, παρά τις οδηγίες του.

Τα μικρά αγγελάκια κατέβασαν από τα ράφια τα μεγάλα χοντρά βιβλία και τ’ απόθεσαν στο συννεφένιο τραπέζι. Πήραν μολύβια και γομολάστιχες κι ήταν έτοιμα να γράψουν και να σβήσουν.

Ο Θεός ρωτούσε, οι άγγελοι απαντούσαν.

– Ανοίξτε τη σελίδα της προόδου. Πώς πάνε οι άνθρωποι;

– Πολύ καλά, αποκρίθηκε ο μεγάλος Άγγελος. Ξαναπήγαν στο φεγγάρι και φωτογράφισαν και την Αφροδίτη.

Ο Θεός κούνησε το κεφάλι του.

– Από αγάπη; Από ομόνοια; Από συμπόνια; Πώς πάνε;

Οι άγγελοι κόμπιασαν. Ο Θεός κατάλαβε. Έσκυψε στη σελίδα. Ήταν πυκνογραμμένη. Διάβασε προσεκτικά και ξεχώρισε τις λέξεις: «Πόλεμοι. Μάχες. Βόμβες. Κανόνια».

– Βάλτε αυτή τη σελίδα στις ζημιές του παλιού χρόνου, είπε θλιμμένος. Ανοίξτε μια ...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ:

ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΛΙΜΠΡΙ…

Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, λέει το αφρικάνικο παραμύθι, όλα τα ζώα τρέχουν να ξεφύγουν από τη φωτιά εκτός από ένα κολιμπρί, το οποίο παίρνει μια σταγόνα νερό στο ράμφος του και τη ρίχνει στη φωτιά.
«Είσαι τρελός, δεν θα σταματήσεις την πυρκαγιά», του λέει ένα ζώο. «Το ξέρω», απαντά το κολιμπρί, «όμως κάνω αυτό που μου αναλογεί».

Ας κάνουμε κι εμείς, μικροί και μεγάλοι, αυτό που μας αναλογεί για το περιβάλλον. Ή έστω ας μην κάνουμε κάτι που να το επιβαρύνει.

ENA ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΝΕΡΑΪΔΕΣ

Κάποτε πριν πολλά χρόνια ζούσε ένα αγόρι τόσο ευαίσθητο και καλόκαρδο που μια κακιά μάγισσα θύμωσε τόσο μαζί του που αποφάσισε να του στείλει τη νεράιδα του Σκότους για να το πάρει με το μέρος της. Μια νύχτα που το φεγγάρι έπαιζε κρυφτό με τα σύννεφα, πήγε η Μαύρη νεράιδα στο σπίτι του νέου. Σύρθηκε κρυφά μες τους ίσκιους και τρύπωσε στο δωμάτιό του. Το παλικάρι κοιμόταν ήσυχα και γαλήνια. Έβλεπε ένα όμορφο όνειρο και χαμογελούσε.Η νεράιδα πλησίασε αθόρυβα, κοίταξε το γαλήνιο βλέμμα του και ζήλεψε που ένας θνητός μπορούσε να νοιώθει τόση ηρεμία την ώρα που κοιμόταν. Έβγαλε το μαύρο πουγκί που είχε πάντοτε κάτω από τον μεταξωτό της μανδύα, και του έριξε στο στόμα λίγες σταγόνες. Λίγες σταγόνες από το φίλτρο της Λησμονιάς. Έριξε μια τελευταία ματιά πίσω της και έφυγε γελώντας.Όταν ξύπνησε ο νέος το πρωί, δεν θυμόταν ποιος ήταν. Δεν θυμόταν τι ήταν. Βγήκε στο δρόμο, περιπλανιόταν σαν χαμένος, κοίταζε γύρω του σαν να έβλεπε τα πάντα για πρώτη φορά. Τότε πετάχτηκε μπροστά του η νεράιδα με τα μαύρα, του χαμογέλασε, και το χλωμό της πρόσωπο έλαμψε. Πόσο όμορφη του φάνηκε! Ψιλόλιγνη και λυγερή με τα μεγάλα της μάτια να κοιτούν κατευθείαν στην ψυχή του. Το βλέμμα της ήταν σκοτεινό και το χαμόγελό της θλιμμένο, μα γι αυτόν είχε την λάμψη του Ήλιου. Ήταν το πιο όμορφο βλέμμα που είχε δει ποτέ!Σαν υπνωτισμένος την ακολούθησε. Ο κόσμος έβλεπε τον νέο να ακολουθεί τη μαυροφορεμένη γυναίκα χωρίς να κοιτάει τίποτα άλλο, χωρίς να ρίχνει ένα βλέμμα πουθενά αλλού, παρά μόνο στη μορφή που προχωρούσε εμπρός του κι απορούσε:"Μα καλά, δεν βλέπει που πηγαίνει; Δεν καταλαβαίνει ότι ακολουθεί τη Μαύρη νεράιδα; Θα τον οδηγήσει στο χαμό του!"Κανείς όμως δεν του έλεγε τίποτα.Κανείς δεν τον έπιασε από τους ώμους να τον συνεφέρει. Όλοι κοιτούσαν και λυπόνταν. Η ζωή συνεχίζεται, τι κι αν ένας ακόμα νέος έπεφτε στα αδηφάγα χέρια μιας Μαύρης νεράιδας.... Καλό θέμα συζήτησης, μα μέχρι εκεί. Ό,τι δεν μας αγγίζει, δεν μας αφορά. Μέχρι να μας αγγίξει... Μόνο τότε ασχολούμαστε, μόνο τότε φωνάζουμε και διαμαρτυρόμαστε γιατί κανείς δεν είπε κάτι, γιατί κανείς δεν μας ξύπνησε από το λήθαργο... Ο νέος την ακολουθούσε ολόκληρη τη Μέρα. Ο Ήλιος άρχιζε την κάθοδό του κουρασμένος πια, όταν εκείνοι, έφτασαν σε μια λίμνη...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ ΕΔΩ:

ΣΕΛΙΔΕΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Η Μαγεία του Παιχνιδιού

-Πάμε στο δωμάτιό μου, ο φίλος μου, ο Μπίν ο αρκουδάκος, θέλει να παίξει μαζί σου…. μου είπε ο μικρός μου ανηψιός μια μέρα, με φανερή την επιθυμία στα ματάκια του, να τον ακολουθήσω στο δωμάτιό του και να ταξιδέψουμε μαζί στον κόσμο του.. κι εγώ πέταξα από τη χαρά μου.
Δεν χάνω ποτέ μια τέτοια μεγάλη ευκαιρία... Δεν υπάρχει για μένα, πιό μεγάλη τιμή.. απ΄τη πρόσκληση ενός παιδιού να επισκεφτείς τον κόσμο του και να μοιραστείς μαζί του το μεγαλειώδες ταξίδι της περιπλάνησης της φαντασίας του στην αναζήτηση του... να γνωρίσει τον κόσμο και τις αλήθειες του.
-Μη φοβάσαι… Μίλα του... Ξέρει πολύ καλά ν΄ακούει, αλλά δεν έμαθε ακόμα να μιλάει.. είναι πολύ μικρός, σαν την μπέμπα μας.
-Γεια σου άσπρο αρκουδάκι, χαίρομαι που σε ξαναβλέπω.. Είσαι πολύ όμορφος σήμερα... Τι κάνεις;
-Είναι πολύ καλά, απαντάει ο Κ. δεν βλέπεις που σου χαμογελάει; Είναι πολύ ευχαριστημένος, γιατί του αρέσει πολύ να παίζει με τους μεγάλους. Εγώ είμαι μεγάλος πιά, γι’ αυτό χαίρεται όταν παίζω μαζί του... και του μιλάω.
-Και τι του λες; ρώτησα γεμάτη απορία κι ενδιαφέρον..
-Όλα όσα σκέφτομαι. Είναι φίλος μου! μου απαντά με φανερή περηφάνεια ο μικρός οικοδεσπότης.
-Έχεις ένα πολύ καλό και ευχάριστο φίλο, λέω με θαυμασμό
-ΝΑΙ!... τον καλύτερο Φίλο του κόσμου! μου τον χάρισε η μαμά μου! Του μιλάω πάντα… ακόμα κι όταν θυμώνω με τη μαμά μου, αλλά κι όταν νευριάζω με τον μπαμπά μου, κι όταν εκνευρίζομαι με τη μπέμπα... Όλα.... του λέω πάντα, όλα τα μυστικά μου.
- Μίλα του και συ! Περιμένει… να σε ακούσει, δεν βλέπεις;
-Είμαι πολύ ευχαριστημένη που είμαι μαζί σας, λέω κοιτάζοντας το με νόημα... χαίρομαι πολύ που ο Κ. μου γνώρισε σήμερα, τον πιό καλό Φίλο του κόσμου! Φαίνεσαι κι εσύ πολύ ευχαριστημένος με τον Φίλο σου!
-Βλέπεις; χαμογελάει.. αυτό σημαίνει ότι συμφωνεί μαζί σου...Αν είσαι προσεκτική, μπορεί και να γίνει και δικός σου φίλος.. Προσπάθησε....! θα σου τον δανείσω για λίγο, αλλά δεν θα το πάρεις σπίτι σου! Του αρέσει να μιλάει με όλους..., αλλά είναι μόνο δικός μου Φίλος. Κοιμάται τις νύχτες στο κρεβάτι μου και δεν φοβάται ποτέ το σκοτάδι, όταν είναι μαζί μου.. Ξέρει καλά ότι τον προστατεύω.
-(χαμογελάω)
-Του αρέσει να βλέπει εμένα και το μπαμπά μου να παίζουμε ποδόσφαιρο... είναι πάντα με το μέρος μου και χαίρεται πολύ όταν νικάω..
-Ω! έχεις ένα υπέροχο θαυμαστή!
-Μα είναι Φίλος μου, με διορθώνει ο Κ. Τον παίρνω πολλές φορές μαζί μου, ακόμα κι όταν η μαμά μου λέει ιστορίες και παραμύθια Του αρέσει πολύ να ακούει… Φαίνεται ότι του αρέσει πολύ να μαθαίνει, λέει η μαμά μου. Είναι πολύ έξυπνος, γιατί έχει περιέργεια να μάθει.. κι είναι πάντα πολύ χαρούμενος όταν ακούει καινούργια πράγματα.. Μερικές φορές όμως θέλει να ξανακούσει πολλές φορές μια ιστορία που του άρεσε.. το ξέρω!
-Φαίνεται να σου μοιάζει πολύ ο Φίλος σου.. λέω σοβαρά.
Με κοιτάει για λίγο, βαθειά μέσα στα μάτια μ'εκείνο το ερευνητικό βλέμμα των παιδιών και λέει με σιγανή φωνή: Μερικές φορές όμως κάνει και σκανταλιές...
-σκανταλιές; ρωτάω με φανερή απορία..
-ΝΑΙ του αρέσει.. όπως αρέσει και σε μένα να φτιάχνουμε πράγματα, να τα χαλάμε και μετά να προσπαθούμε να τα ξαναφτιάχνουμε απ'την αρχή… Εσένα σου αρέσει;
Έλα να δεις! λέει και αρχίζει να μου δείχνει τα κατορθώματά τους…
με την χαρά και την ένταση που χαρακτηρίζει το παιχνίδι των παιδιών…
Ο Πλάτων στη «Πολιτεία» επισημαίνοντας ότι «η ανάπτυξη της σκέψης έπεται εκείνης των συναισθημάτων και των επιθυμιών» δίνει εξέχουσα σημασία στο ρόλο του παιχνιδιού.. για την ηθική και γνωστική ανάπτυξη του παιδιού.
Ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» αναλύει με σαφήνεια την τεράστια σημασία του παιχνιδιού.. στην παιδική ηλικία. Μεταξύ άλλων σημειώνει ότι... «μέχρι τα 5 χρόνια δεν είναι σωστό να επιδιώκεται επίμονη σωματική άσκηση και αναγκαστική μάθηση, αλλά μόνο παιχνίδι στο οποίο οι φωνές, οι κραυγές και τα κλάματα επιτρέπονται». και συνεχίζει να αναλύει.. την σημασία του παιχνιδιού διαφορετικού τύπου για κάθε ηλικία, για την σωστή ανατροφή, ανάπτυξη και εκπαίδευση των παιδιών.
Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφτεί από τότε... καμμιά όμως δεν αποδίδει τόσο ζωντανά την ουσία και το βίωμα της εμπειρίας...
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
lalunapiena

Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΒΟΔΙ

Ο γάιδαρος και το βόδι

Παραδοσιακό παραμύθι της Λέρου

Αφήγηση: Αγγελίδου Μαρία-Ερασμία

Κάποτε, ήταν ένας γάιδαρος κι ένα βόδι. Εκείνα τα παλιά χρόνια, τα ζωντανά μιλούσαν, τώρα δε μιλάνε!
Ένα βράδυ, εκεί που κάθονταν στο στάβλο, έπιασαν κουβέντα. Λέει ο γάιδαρος στο βόδι:
«Βόδι, άκουσε εμένα που σου μιλώ. Εγώ είμαι δάσκαλος, ξέρω πολλά. Αύριο που θά ’ρθει το αφεντικό να σε πάρει για ζευγάρι, να του κάνεις το ζαβλακωμένο, το άρρωστο. Μη φας ’πόψε το φαΐ σου, για να σ’ έβρει αποκαμωμένο ο γεωργός και να μη σε πάρει στη δουλειά». Το βόδι, που δεν είναι καθόλου έξυπνο, γι’ αυτό το λένε και «βόδι» και πιστεύει εύκολα ό,τι του λένε, άκουσε το γάιδαρο. Ήκατσε σ’ ένα καντούνι κι ’κανένε το άρρωστο. Έκλεισε τα μάτια του, κατέβασε την κεφάλα του και δε μιλούσε.

Την άλλη μέρα, μπαίνει μέσα η γυναίκα του γεωργού. (Τους γεωργούς τους λέμε εμείς ξωτάρηδες. Τα παλιά χρόνια, οι γεωργοί εδώ στη Λέρο δεν όργωναν μόνο, έκαναν και άλλες δουλειές.) Βλέπει το βόδι σε κακό χάλι. Φεύγει τρομαγμένη και πάει μέσα στο σπίτι.
«Φουρτούνα μας βρήκε σήμερα. Το ζωντανό μας δεν είναι στα καλά του. Το βλέπω ζαβλακωμένο σαν άρρωστο στο καντούνι του και δε θα μπορέσεις να το πάρεις στη δουλειά!».

Στενοχωρέθηνε ο κακομοίρης ο αγωγιάτης, ίντα θα κάνει; Πάει, ρωτάει τη γυναίκα του:
«Τι ’α κάμουμένε, γυναίκα; Α βάλουμένε, στη θέση του, το γάδαρο! Να ζευγαρίσουμε σήμερα με το γάδαρο και θα δούμε, ώσπου να γίνει καλά το βόδι μας!».
Πάει λοιπόν ο αγωγιάτης, παίρνει το γάδαρο, τον πάει στο χωράφι, τον ζώνει στ’ αλέτρι και ξεκινάει το ζευγάρι. Νάσου ’πόδω ο γάδαρος, νάσου ’πό κει, ξεθεώθηνε.
Περνούσε η ώρα, πού να σταματήσει το ζευγάρι! Ο γεωργός είχε πολλή δουλειά. Κάποτε, πέρασε η ώρα, τελείωσε η δουλειά, μόλις ήφτασεν ο ήλιος να δύσει.

«Ε, καλά είναι για σήμερι λέει ο αγωγιάτης. Ας πααίνουμεν τώρα και αύριο πάλι με το καλό.» Παίρνει το γάιδαρο, καθίζει πάνω, τραβάει και το αλέτρι και φτάσανε στο στάβλο. Σ’ όλο το δρόμο ο γάιδαρος το φυσούσε και δεν κρύωνε το πάθημά του. «Αχου, ίντα ήπαθα! Τι ήταν αυτό που έπαθα! Τι βλακεία ήταν αυτή;»
Μπήκε στο στάβλο αλλά πού να μιλήσει, για να μην πονηρέψει το βόδι. Έκατσε σε μια μεριά λυπημένο κι ήστυβε το μυαλό του: «Τι θα κάνω, πώς θα τη σκαπουλάρω αύριο;» Μετά από κάμποση ώρα, του ήρθε μια ιδέα. Σηκώνεται πάει κοντά στο βόδι και του λέει: «Φίλε μου, εγώ που σ’ αγαπώ, ’κούσε με ίντα θα σου ξαναπώ. Αύριο δεν τη βλέπω καλά τη μέρα. Ήκουσα το γεωργό πού ’πε ότι, άμα είσαι έτσι κι αύριο θα σε σφάξει γιατί φοβάται μην του ψοφήσεις και θα πάθει μεγάλη ζημιά μετά. Λοιπόν, το καλό που σου θέλω, κάτσε φάε καλά καλά απόψε να καρδαμώσεις, να σ’ έβρει στα συγκαλά σου αύριο ο γεωργός, γιατί δε σε βλέπω καλά!

Το βόδι, ό,τι τού ’πε πάλι ο γάιδαρος έκαμε. Ήκουσε κι ότι, αν δεν είναι καλά αύριο, θα το σφάξει κι εντεροκόπηνε[1]! Σηκώνεται και πέφτει με τα μούτρα στο φαΐ. «Φάε και να φας», ηθέριεψε! Κοιμήθηνε του καλού καιρού και την άλλη μέρα μπαίνει μέσα η γυναίκα του αγωγιάτη κι ήτανε της χαράς. «Αχ!», λέει, «Σήμερα είσαι της χαράς! Πάω να τα πω στον άντρα μου». Πάει μέσα: «Άντρα μου, άντρα μου εντάξει το βόδι μας, ηκαρδάμωσε[2]! Σήμερα είναι της χαράς, γιατρέφτηνε! Μπορούμε να το πάμε στη δουλειά!». Το παίρνει τότε αυτός και φεύγουνε.

Ο γάιδαρος τότε ευχαριστημένος, τους ήβλεπε που φεύγανε κι ήλεε: «Αχ, πάλι καλά! Ευτυχώς που μέ ’κουσεν το βόδι και άλλη φορά να προσέξω, να μη χώνω τη μούρη μου εκεί που δε με σπέρνουν!».
«Όπου δε σε σπέρνουνε, να μη ’νεμάς[3]», έλεγε η γιαγιά μου.
________________________________________

[1] εντεροκόπηνε = τρόμαξε

[2] ηκαρδάμωσε = δυνάμωσε
[3] ανεμάς = φυτρώνεις